Wing Chun (Wing Tsun)

Zgodnie z legendą styl ten opracowała na przełomie XVI i XVII wieku kobieta Yim Wing Tsun ("Wing Tsun" oznacza dosłownie "Piękność wiosny" lub "Wiosenna piękność"). Ucząc się kung-fu od mniszki Ng Mui z klasztoru szaolin, uznała ówcześnie praktykowany styl za zbyt brutalny, niebezpieczny i wymagający głównie siły fizycznej. Zreformowała go więc, zmniejszając m.in. liczbę kata (tao) - z 38 do 3, a także nadając mu bardziej finezyjny charakter oraz nowe elementy. Był to tzw. "miękki" styl kung-fu, o którego pięknie stanowiła prostota. Pozbawiony "ciężkich" ruchów, teoretycznie może być wyćwiczony dużo szybciej niż inne style. Polega przede wszystkim na szybkości, miękkiej, szczelnej obronie i błyskawicznym ataku z kontry. W rzeczywistości jest bardzo trudny do wyćwiczenia i wymaga wielu lat nauki, wrodzonych predyspozycji, stałego kształcenia refleksu i koncentracji oraz żmudnych, wielokrotnych powtórzeń poszczególnych elementów aż do idealnego wycyzelowania techniki. Doświadczeni karatecy, którzy próbowali zgłębić tajniki stylu Wing Tsun, byli zaskoczeni ogromem trudności jakim musieli stawić czoła. Chodziło głównie właśnie o braki szybkościowe i nieumiejętność błyskawicznej reakcji na ciosy przeciwnika. Fragment z książki "Tajemnice Kung-fu" Mariana Butryma i Wisławy Orlińskiej.